Geboorteverhaal #1

Geboorteverhaal van een krachtige moeder die bewust alleen voor het moederschap heeft gekozen.

Je keek vanaf 38 weken al reikhalzend uit naar de baby, jouw gevoel zei 10 of 11 augustus, maar de kleine man had zijn eigen planning. Donderdag 25 augustus was je uitgerekend, maar er was nog geen teken van jouw Boaz.

Maandag 29 augustus stuurde je mij een appje ‘mijn bloeddruk is te hoog, ik moet morgen nogmaals voor controle’ niet wetende dat je de kleine Boaz 2 dagen later in jouw armen zou hebben. Dinsdag werd je doorverwezen naar het ziekenhuis voor bloed- en urine onderzoek. De bloeddruk bleef hoog en via een echo was te zien dat er niet zoveel vruchtwater meer aanwezig was. Je was toen 40 +5 dagen overtijd en het advies was: ‘of vanavond een ballontje plaatsen en blijven of morgen terug komen en dan een ballontje plaatsen.’ Je gaf aan om te blijven, want je had jouw ziekenhuistas al meegenomen. Je was zo klaar om jouw baby te ontmoeten. Het was liever vandaag dan morgen. Het ballonnetje werd geplaatst om 16.00, gevolgd door wat menstruatieachtige krampen. In de avond kwamen jouw ouders nog op bezoek en de krampen bleven aanhouden. Na een warme douche ging je met een kop thee naar bed en dimde de lichten en luisterde nog een fijne podcast. Halverwege de nacht viel het ballonnetje eruit toen je naar de wc wilde gaan. In de nacht heb je niet veel geslapen, maar wel lekker kunnen liggen en weg dromen. Je stuurde mij ’s morgens een berichtje dat je 3cm ontsluiting had. Het ging deze dag echt gebeuren. Jouw kleine Boaz kwam. Iets waar je zo naar uit hebt gekeken.

Om de bevalling zo natuurlijk mogelijk verder op te wekken werden jouw vliezen gebroken. Vroeg in de morgen gaf je aan dat de krampen nu bijna waren gestopt. Rond 09.00 kreeg je bij stimulatie via het infuus waar je lichaam snel op reageerde en de bevalling in een stroomversnelling terecht kwam. De klinisch verloskundige belde mij en ik ben met en bonzend hart meteen in de auto gesprongen. Ik vond jouw liggend in bed met zweet op je voorhoofd. Bijna was ik bang dat ik te laat zou komen, want de golven kwamen zonder pauze af en aan. Je pakte mijn hand en klemde die vast om hem niet meer los te laten. Ik legde mijn andere hand op je wang en ervaarde ontspanning in jouw lichaam en je hartslag kalmeerde. Je was zo sterk en had al zoveel werk verricht. Bij een volgende wee ademde je diep in door je neus en je mond weer uit. In de tussentijd had je nog even op de birthball gezeten, maar al snel wilde je liggen. Op jouw zij kwamen de weeën intens bij je binnen en je wilde daarom ook het liefst op je rug liggen. Je gaf aan dat je de weeën voornamelijk in je rug en buik voelde. Tussen de weeën door kon je goed ontspannen, je hartslag was dan rond de 38 slagen per min. Je wilde af en toe een slokje water en een koud washandje. Je zat volledig in je eigen bubbel, gefocust op mijn stem en jouw eigen ademhaling trokken de minuten aan je voorbij. Met jouw ogen dicht, liet je jezelf mee deinen op de golven die kwamen en gingen. Rond 11.00 voelde je de druk toenemen, zouden de persweeën zich al aankondigen? De druk nam toe en je werd onrustig. Na nog eens 10 minuten veranderde er iets in jou. De weeën werden intenser en je voelde een enorme druk, die spannend en pijnlijk tegelijk was. Het remifentanil pompje werd van je afgenomen. Al snel had je een fijne manier voor jou gevonden om mee te duwen tijdens een perswee. Je gaf alles wat je had, elke keer weer, opnieuw en opnieuw. Met zoveel kracht en met zoveel liefde. Je had zo’n grote behoefte om jouw baby in je armen te houden. Je voelde Boaz dieper en dieper zakken en je wist dat hij eraan kwam. Na 30 min persen gaf de verloskundige aan om de gynaecoloog erbij te halen, omdat ze vond dat de hartslag van de baby steeds langzamer opkrabbelde. Hij bleef een tijd op 85 hangen en ging daarna richting 110, maar kwam dan niet verder, want dan diende de volgende wee zich alweer aan. De gynaecoloog deed inwendig onderzoek en vroeg aan je of ze je een handje moest helpen met het coördineren van de baby doormiddel van een vacuümpomp. De vacuümpomp vond je goed, maar je wilde op dat moment geen knip. Je gaf aan dat je het een vol gevoel vond en na nog 3 persweeën was het hoofdje zichtbaar en voelde je het branden. De gynecoloog gaf aan, ‘als ik je nu een klein knipje geef, heb je met de volgende perswee je kindje’ je stemde in. Je beschrijft het moment als zeer bijzonder en emotioneel. ‘Toen ik hem uit mij voelde glibberen kon ik alleen maar denken ‘oh.. je bent er, je bent er.’ Om 12.08 hield je, Boaz huilend in jouw armen en die huilde met je mee. Samen moesten jullie even bijkomen van de sneltreinvaart waarop de bevallingsfases zijn gegaan. Je opende jouw ogen om Boaz te bekijken en het eerste wat je zei was ‘ach hij heeft zelfs al haartjes’ Er lag zoveel liefde in jouw blik. Met warme dekens om je heen bleef je naar Boaz kijken en zijn vingertjes aanraken. Wat was alles klein en zo compleet en bijzonder. De navelstreng kleurde wit waarop hij uitgeklopt was. Er werd een cordring bevestigd en je knipte zelf als trotse mama de navelstreng door. Volledig intact en helemaal compleet werd de placenta geboren. Na een paar slokken water, een choco dadel en een bakje fruit was je weer uit bevallingsland op aarde gestapt, maar dan wel met een prachtige baby in jouw armen. Je beschrijft jouw bevalling als ‘niets was gegaan zoals gepland, maar het voelde voor mij dat ik de regie in eigen handen had en zelf bewust keuzes mocht maken.’ Ik bleef bij je en was toeschouwer geweest van een hele intense en krachtige bevalling. We hadden het over de bevallingsfases en hoe je jezelf staande had gehouden in al die golven die kwamen en gingen. Boaz had je tepel gevonden en zoog daaraan of zijn leven ervan af hing. Al zo wijs en met zoveel kracht. Zo klein als hij was, lag hij daar op jouw borst en jij ervaarde een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Een moeder is geboren. Dit moment neemt niemand meer van je af.